■ ۱۰ کشوری که وجود دارند اما ممکن است شما ندانید بخش عمومی

با سلام خدمت خانم شکوه هوشمند
1) حداقل کاملا محرز است که کشور شماره یک وجود ندارد. آن منطقه که نام بردید قسمتی از کشور آذربایجان به نام قره باغ یا قاراباغ می باشد که در اوایل دهه نود با کمک روسیه به اشغال ارمنستان درآمده است. این اشغال با جنایات جنگی فراوان (که البته اسناد ومدارک متقن بین المللی دارد) صورت گرفته است وجمعیتی معادل یک میلیون نفر را از وطن خود آواره کرده است ( چیزی حدوذ 10 برابر جمعیت قید شده توسط جنابعالی برای منطقه)
2) شورای امنیت حداقل چهار قطعنامه بر علیه ارمنستان صادر کرده است. دهها قطعنامه از سوی سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا و نیز سازمانهای حقوق بشر بین المللی بر علیه ارمنستان صادر شده است. به جز ارمنستان هیچ کشوری آن منطقه را به رسمیت نمی شناسد.
3) نسل کشی خوجالی جز نفرت برانگیزترین تراژدیهای بشری در دوره معاصر است. و جالب است که در عکسی که پیوست نموده اید، عکس مسجد مخروبه ای که قسمتی از مناره اش مانده، خود نمایی می کند.
4)اسم ترکی و تاریخی آنرا با کمی کج ومعوج کردن به اسم ارمنی تبدیل کرده اند!!!!!!!!!!
متشکرم

ضمن تأیید کلیاتِ آنچه دوست ارجمندمان، آقای فلسفیان نوشته‌اند،
این نکته را هم می‌افزایم که:
در آن نسل‌کشی تراژیک، فاجعه‌بار و شرم‌آور، تنها روسیه نبود که همچون همیشه کفتاروار در میان درگیری و خونِ بی‌گناهان در پی منافع ناپاک خودش بود؛
ترکیه هم با دورویی و آب‌زیرکاهی همیشگی‌اش، پنهانی به این جنگ و کشتار دامن می‌زد، تا به خیال خام خودش، به موضوع موهوم "اختلاف تاریخی ترک‌ها و ارامنه" ابعاد منطقه‌ای و فراملی ببخشد، و نسل‌کشی ارامنه در جمهوری نوپای ترکیه به سال 1915 را به‌نوعی توجیه و ماست‌مالی کند و آن را "جنگ داخلی" یا "دنباله‌ی جنگ‌های صلیبی میان مسلمانان و مسیحیان" جلوه دهد.

در واقع، ترکیه با چراغ سبزی که به کشتار قره‌باغ و خوجالی نشان داد، در پی این هدفِ میان‌مدت بود که نخست به جهانیان نشان دهد ارمنی‌ها دشمن مشترکِ همه‌ی ترک‌ها هستند، و نه فقط ترک‌های عثمانی؛ و در گام بعدی، از ناامنی ذهنی برآمده از این کشتار بهره‌برداری کرد تا جای پای خودش را به‌عنوان "نزدیک‌ترین متحد جمهوری آذربایجان" در آن کشور محکم کند.

به‌راستی، این اندازه از دورویی و فرومایگی و منفعت‌پرستی که ترکیه در این رویداد از خود به نمایش گذاشت، شگفت‌آور و مشمئزکننده است؛ و من در بهت و حیرتم که دولت‌مردانِ ترکیه پس از چراغ سبزی که به کشتار قره‌باغ نشان دادند، اکنون با چه رویی این‌گونه وقیحانه جمهوری آذربایجان را "برادر" و "جان" و "کارداش" می‌نامند!

جالب این‌جاست که با همه‌ی این تحرکات و تقلاها و تبلیغاتِ گسترده، قاطبه‌ی شهروندانِ هر دو کشور آذربایجان و ارمنستان، هنوز خاطره‌ی روزگار یکپارچگی و دوستی و مودت‌شان را بسیار پررنگ و نیرومند به خاطر دارند، و از آن روزگار به شیوه‌های گوناگون یاد می‌کنند و آن آشتی و آرامش را آرزو می‌کنند؛ روزگاری که رشید بهبودفِ نام‌دار شش سال تمام تک‌خوان اپراتئاتر دولتی ارمنستان بود و به همراه ارکستر فیلارمونیک ایروان باشکوه‌ترین اجراهای تکرارنشدنی خودش را به یادگار گذاشت؛ روزگاری که هنرمندانِ هر دو قوم در آثارشان به تجلیل از شکوه و زیبایی‌های همسایه‌شان می‌پرداختند؛ روزگاری که مشفق در استودیوها و کنسرت‌های باکو، ترانه‌ی «Yerevan» را در ستایش زیبایی‌هایی شهر ایروان (پایتخت ارمنستان) می‌خواند؛ و روزگاری که داد و ستدهای فرهنگی و بازرگانی میان دو قوم در بستری از آشتی و همسایگی رونق داشت.
هر کاربر اینترنت کافی‌ست اندکی جست‌وجو کند تا به چشم خویش ببیند که ترانه‌های آذری که در ستایش ایروان و طبیعت ارمنستان سروده و ساخته شده‌اند، و ترانه‌های ارمنی که در وصف و ستایش بادکوبه و چشم‌اندازهای ساحلی‌اش پرداخته شده‌اند، چه‌اندازه فراوان و پرشمارند. «ماهنی»ها و ترانه‌های فولکلور هر دو قوم هم که موسیقی یکسان دارند و فقط کلام‌شان متفاوت است، در نشان دادنِ این هم‌ریشگی و هم‌بستگی تاریخی جای خود را دارند.

محله‌ی جلفای اصفهان هم که از چهارصد سال پیش مسکن و مأوای ارمنیانِ ایران بوده و در نزدیک به هشتاد سال اخیر هم پذیرای آذربایجانی‌های مقیم اصفهان شده و گذرهایی همچون «تبریزی‌ها» و «حکیم‌نظامی» و «خاقانی» را در خود جای داده، و همواره بستر دوستی و ارتباط برادرانه‌ی این دو قوم ایرانی بوده و هست، مهر ابطالِ دیگری‌ست بر ادعاهای دروغین خودنظریه‌پردازپندارانِ ترکیه‌ای و خودفروختگانِ پیرو آن‌ها.

درباره‌ی کج و معوج کردنِ نام‌ها به قصد گسستن پیوندها و ریشه‌ها هم به‌نظرم به‌تر است مقیاس بررسی و گستره‌ی نگاه‌مان را اندکی بزرگ‌تر بگیریم تا در داوری‌مان به خطا نرویم.
کج و معوج کردنِ نام‌ها و هویت‌زدایی از آن‌ها اگر بد و محکوم است، باید منصف باشیم و این را هم بپذیریم که «بادکوبه» و «آبشوران» و ده‌ها نام دیگر را «باکی» و «آبشِرُن» و... خواندن هم به همان اندازه نادرست است.
تازه این کج‌وکوله کردن‌ها پیش جعل نام یک کشور که تا نود سال پیش در نقشه‌ها و تاریخ‌ها «اران» و «قفقاز جنوبی» نامیده می‌شده، و ناگهان با فکر بکر روس‌ها و عثمانی‌های تازه‌کت‌پوشیده، با دزدیدنِ نام منطقه‌ی هم‌جوار جنوب ارس، «آذربایجان» نام گرفته، آفتابه‌دزدی به شمار می‌رود.

با سپاس از آقای فلسفیان بابت گشودن در گفت‌وگو.

آیین یادبود قربانیان کشتار خوجالی، نیم‌روز سه‌شنبه، ششم اسفند 92
در سفارت جمهوری آذربایجان در تهران برگزار شد.
گزارش تصویری خبرگزاری مهر از این مراسم


آگاهی‌های بیش‌تر درباره‌ی این فاجعه‌ی بشری :
کشتار خواجه‌لی